Ostatniego dnia wakacji nie robiliśmy niczego szczególnie zajmującego, jakieś ostatnie zakupy, ale pokażę Wam co jedliśmy tego dnia. *^v^* Zaczęliśmy od śniadania w MiniStopie. Już wcześniej umówiliśmy się, że nie jadamy w MiniStop, bo mają tam słabego smażonego kurczaka… Ale padał deszcz, i nie było możliwości, żeby sobie kupić jedzenie w innym konbini i zjeść np.: w parku. Chcieliśmy na szybko coś przekąsić i jechać załatwiać sprawy na mieście a w MiniStopie obok naszego hotelu są miejsca do siedzenia, więc Robert się poddał i weszliśmy tam. Tym razem kurczak nie był taki zły! (spróbowałam *^v^*)

No bo to był inny kurczak, którego wcześniej nie trafiliśmy. Wybitny też nie był ale w sumie coś nowego i w miarę ciekawego.

Po śniadaniu pojechaliśmy do dzielnicy Ryogoku, gdzie przed budynkiem Kokugikan (hala sumo) spotkaliśmy zapaśnika Ikioi!… *^O^*~~~ Nie zatrzymywaliśmy go prośbą o wspólne zdjęcie, bo padało, a biedak nawet nie miał parasola!… (i wyraźnie utykał, ciekawe, czy wydobrzeje przed jesiennym turniejem 8 września?…)

Po południu, po załatwieniu tego co mieliśmy załatwić poszliśmy na ramen.

Ale najpierw krótki wstęp – przez cały wyjazd narastała nasza miłość do ramenu, a na dzień przed powrotem uświadomiliśmy sobie, że już nie zdążymy zjeść zbyt wielu nowych misek ramenu!….. Za pomocą aplikacji polecającej najlepsze rameniarnie w Tokio wybraliśmy jedną z nich i tam się udaliśmy. Dobrze, że mamy tę aplikację, bo tak z ulicy nigdy w życiu do tego lokalu byśmy nie weszli, bo do głowy by nam nie przyszło, że to jest w ogóle bar z jedzeniem, i to z takim dobrym, popatrzcie sami! *^0^*

No, ale wiedzieliśmy dokąd idziemy, więc weszliśmy. Bar Shima Shima Tom w trakcie lunchu (bo otwarci są od 11:00 do 14:30 a potem znowu od 18:00) serwuje trzy dania – shoyu ramen (z sosem sojowym), shio ramen (z solą) i tsukemen (makaron na zimno maczany w sosie). Do tego można dobrać za 100 jenów dodatki dorzucone do miski z zupą (np.: glony nori, menma – gotowane kawałki bambusa, jajko), oraz dodatki na osobnym talerzyku, jak my wzięliśmy – porcję pierożków gyoza i miseczkę ryżu z gotowaną wołowiną.

Zgodnie z rekomendacją Ramen Beast wzięliśmy shoyu ramen, a ja idąc dalej za ową dołożyłem jeszcze ryż z wołowiną. Małżonka wzięła gyozy i… dobrze. Ale o tym zaraz.

No właśnie, bo ten bar wołowiną stoi i na niej bazuje swój przepyszny esencjonalny bulion. Mięso było nieziemsko miękkie! A makaron wspaniały.

Za Ramen Beast: mięso to wołowina w potrawce (gyu-suki) zaś makaron w tej knajpce przybywa codziennie świeży od małego producenta z prefektury Ibaraki. Bulion zaś gotują na kościach i tłuszczu wołowym, w 100% japońskiego pochodzenia. Ramen Beast piszą też, że bardzo miła obsługa i mają absolutną rację!

Ta sama wołowina na ryżu równie przepyszna. A gyozy… chyba najlepsze jakie jedliśmy. I to za 100¥! No, jako dodatek, ale to i tak jak za darmo! Opisane jako mała porcja, bo tylko 3 ale tak na oko to były półtora raza większe niż zwykle się podaje, więc tak na prawdę porcja zupełnie normalna.

Ostatniego dnia podczas powrotu nie działo się w zasadzie nic wartego specjalnego opisywania. Może tylko to, że wśród ulotek rozłożonych w hotelowym lobby znaleźliśmy chyba najtańszy sposób na przejazd z lotniska Narita do miasta i w drugą stronę – JR Expressbus Narita Access za 1000 jenów!!! Jest to autobus, który jeździ między kilkoma terminalami na lotnisku a dwoma przystankami w centrum, przed stacją kolejową Tokyo i przed stacja Ginza, nie ma pośrednich przystanków i pokonuje tę trasę w trochę ponad godzinę. Zarezerwowaliśmy bilety online i mimo, iż nie udało nam się dotrzeć do autobusu na naszą godzinę (za późno wyszliśmy z hotelu…), to wsiedliśmy do kolejnego autobusu 10 minut później bez dodatkowej opłaty. Jednym potencjalnym problemem mogło być to, że po kupieniu biletów doczytaliśmy, że przyjmują na pokład tylko po jednej dwudziestokilowej walizce na osobę, a my mieliśmy po dwie na głowę plus bagaż podręczny… Na szczęście autobus był zapełniony w połowie i nikt nie robił nam z tego powodu problemów. *^v^*

Powrót samolotem Finnair nie należał do najlepszych spośród naszych wszystkich powrotów, ale dało się wytrzymać, na przykład nie było ani jednego ryczącego przez cała drogę niemowlaka! *^O^* Tylko jedzenie było dziwne… No bo powiedzcie sami, jaki dietetyk ułożyłby takie obiadowe menu: bułka z masłem (obowiązkowa, jest zawsze!), ryż z odrobiną mięsa, sałatka makaronowa nr 1, sałatka makaronowa nr 2, słodka bułeczka…… *^W^*

Na śniadanie był do wyboru kurczak albo makaron z sosem pomidorowym, obydwa wybory takie sobie, mieliśmy siedzenia w połowie samolotu i na Roberta porcji kurczak się skończył!…

W sumie świadomie wybraliśmy powrót samolotem Finnair bo nasze doświadczenia na „małym” locie do Helsinek kilka lat temu były bardzo pozytywne. Do tego Finnair z Narity leciał chyba 10 minut później niż dostępny w tej samej ofercie JAL, był zdaje się ciut tańszy no i do tego nie leciałem jeszcze Airbusem takim dużym. Co prawda to 350-ka a nie ten największy ale chciałem spróbować. No i spróbowałem. Niestety układ miejsc 3-3-3 więc fotele może nie ciasne ale bez szaleństw. Miejsca na nogi niby dość ale to jednak nie to samo co JAL, fotele w miarę wygodny ale bez rewelacji, wszystko takie właśnie w miarę. Do tego ku mojemu zaskoczeniu poza posiłkami nie ma w menu żadnych bezpłatnych przekąsek! Ani alkoholi wysokoprocentowych – tylko piwo i wino. Reszta za opłatą. Nie, żebym jakoś szczególnie korzystał ale to jest jednak standard, przynajmniej dotąd każda linia go trzymała, a tu jakoś tak po taniości… Tylko wilgotność powietrza i ciśnienie w kabinie było z tych bardziej komfortowych. A, no i stewardesy naprawdę sympatyczne bo cały czas radośnie uśmiechnięte. Co jest miłe i znacząco poprawia nastrój, a co za tym idzie komfort podróży.

Po wylądowaniu w Helsinkach poczekaliśmy trzy godziny na przesiadkę, zjedliśmy całkiem niezłe kanapki (w tym pierwszą od prawie miesiąca rzodkiewkę! ^^*~~) i po kolejnych 90-ciu minutach lotu byliśmy w Warszawie.

Każdy z naszych wyjazdów do Japonii jest trochę inny, mamy nowe odkrycia i fascynacje – kulinarne i nie tylko, zakochujemy się w jakichś miejscach a potem znajdujemy nowe miłości. Tym razem ze zdziwieniem zauważyliśmy, że nie czujemy potrzeby powrotu w niektóre lokacje, które do tej pory uważaliśmy za podstawowe w naszych japońskich wojażach – np.: w ogóle nie pojechaliśmy na Odaibę czy na Shinjuku. Z mojego punktu widzenia za mało było spacerów po parkach, ale pogoda nie bardzo na to pozwalała, wykańczały nas upały albo ganiał tajfun (z którym zresztą mieliśmy bardzo dużo szczęścia, bo jedynym problemem, jaki nam sprawił, to było pół dnia ulewnego deszczu w Hiroszimie! Jak pooglądaliśmy w telewizji, co potrafi zrobić tajfun w Japonii w tych częściach, gdzie uderzył z całą mocą wiatru i deszczu, to strach się bać! Takiej ilości deszczu i takich fal w życiu nie widziałam!…).

Potwierdziliśmy to, co wiedzieliśmy od dawna – wielkie słynne Atrakcje Turystyczne nas męczą i nie bardzo interesują, są często zbyt “plastikowe” i nastawione na wyciąganie kasy od turystów. Wolimy znaleźć inne mniejsze ciekawostki, które nie występują w każdym przewodniku. W tym roku odeszliśmy od jedzenia w sieciówkach na rzecz innych miejsc bardziej “for local people”, no i odkryliśmy nową wielką fascynację jedzeniową – RAMEN!!! *^V^* Temat ten będziemy zgłębiać podczas kolejnych wypraw do Japonii.

Jeszcze kilka słów o tym, jak nam się spędzało wakacje w Japonii w sierpniu. Japońskie lato, hm… Byliśmy już w Tokio w lipcu i pod koniec sierpnia, w tym roku nasze wakacje przypadły dokładnie na zakończenie pory deszczowej i początek 35-cio do 39-cio stopniowych upałów przy bardzo wysokiej wilgotności powietrza. Podobno w zeszłym roku było jeszcze goręcej! Co taka pogoda oznacza? Po pierwsze to, że człowiek jest cały spocony w 10 minut od wyjścia z klimatyzowanego domu/hotelu. Nie da się tego uniknąć. Po drugie, cały czas przechodzi się z mokrego pieca do zamrażarki, bo w Japonii klimatyzacja jest w biurach, sklepach, pociągach (bywają oznaczone wagony z łagodną klimatyzacją), i to nastawiona na mrożenie! Nieprzygotowany organizm zaraz dostanie kataru, szczególnie, jeśli trzeba w tym chłodnym nawiewie posiedzieć dłuższą chwilę. Inaczej jest, jeśli na chwilę wpadamy do sklepu, inaczej – jak mamy posiedzieć w kawiarni przez pół godziny. A za moment wychodzi się na rozgrzaną patelnię miasta…

No dobra, ale nasze organizmy nie były nijak przygotowane, a przecież jakimś cudem się nie poprzeziębialismy! Także ja bym nie demonizował tej klimy, jakoś to działa. Chociaż przyznam, że nie wiem jak…

Po trzecie, co najbardziej uciążliwe dla turysty – żar lejący się z nieba przeszkadza w zwiedzaniu!… Japończyk wyjdzie rano do pracy, spoci się w drodze do pociągu i z pociągu do pracy, ale potem spędzi 10 godzin w klimatyzacji. Turysta chodzi po mieście – po muzeach (to pół biedy, bo pod dachem w klimie), po ogrodach i parkach, po świątyniach, ciągle szuka chłodu, automatów z napojami (na szczęście są co krok!). Ja kocham gorąc, bo mnie jest ciągle zimno i nie mam problemu z oddychaniem mokrym powietrzem, nawet lepiej mi się tu oddycha niż w Polsce, gdzie jest sucho. Ale tak duży upał męczy, nie byliśmy w stanie chodzić tak dużo jak zwykle. Nie możesz po prostu usiąść w parku, szukasz cienia (który niestety nie daje ochłodzenia, bo gorąco nadal jest, tylko słońce nie praży).

Zgrubne statystyki z krokomierzy wskazują, że dwa lata temu we wrześniu robiliśmy prawie 12k dziennie (średnio), w październiku zeszłego roku niecałe 11k, na tym wyjeździe niecałe 9k. Oczywiście jeden dzień ekstra w onsenie trochę zaburza ogląd ale nie da się ukryć, że chodziliśmy mniej. Ale za to więcej jeździliśmy pociągami i w efekcie wydaje mi się, że zwiedzania było mniej więcej tyle samo. Wniosek: jadąc w sierpniu poniesiemy większe wydatki na komunikację :-).

Poniżej na zdjęciu macie moje niezbędne wyposażenie, bez którego nie ruszałam się z domu – parasolka przeciwsłoneczna (kapelusz, jeśli nie miałam parasolki), wachlarz, rękawki chroniące przed palącym słońce (jeśli nie miałam narzutki z długim rękawem), ręczniczek do wycierania potu z twarzy i dekoltu, specjalny ręczniczek, który zmoczony i strząśnięty długo utrzymywał zimną wilgoć (kupiony w Japonii, do noszenia na szyi). Oczywiście filtr przeciwsłoneczny SPF 50 jest tak podstawową rzeczą, że nawet nie ma go na zdjęciu, zresztą na twarz nakładam go przez cały rok również w Polsce, no i pomadka ochronna z filtrem (kupiłam w sklepie sportowym, SPF 30). Skarpetki na stopy a jeśli bez skarpetek (tak jak Robert, który nosi klapki japonki), to bezwzględnie trzeba posmarować stopy kremem z filtrem, bo błyskawicznie zostaną spalone przez słońce! O wygodnych sprawdzonych butach to chyba pisać nie muszę, bo na chodzone wakacje to konieczność, ale trzeba też mieć dobre wentylujące skarpety, bo w takim upale stopy się bardziej pocą i obtarcia i odparzenia gotowe.

O makijażu można zapomnieć. To znaczy, można się umalować, owszem, ale jeśli co chwilę twarz zlewa się potem i trzeba ją obetrzeć ręczniczkiem, to raczej nie ma sensu nakładać podkładu, różu, cieni, bo się rozmażą a przy wrażliwej skórze podrażnienie gotowe. (Uprzedzając pytania – czy Japonki się malują – tak, malują się, ale znowu – przejadą z samego rana w zaczynającym się upale do pracy, a potem już siedzą do wieczora w klimatyzacji, turysta łazi po mieście od rana do wieczora.)

Dodatkowo, nie ma mowy o szorcikach i obcisłym topie na cienkich ramiączkach! Raz, że bardzo szybko spalicie sobie nieprzykryte części skóry (czyli dużo w tym wypadku!). Dwa, że jak już wspominałam, człowiek po 10 minutach od wyjścia z klimatyzacji jest spocony do wyżymania, takie skąpe obcisłe ubranie jest od razu mokre na wylot. Wygląda to głupio, po wejściu do klimatyzowanego pociągu czy sklepu wieje pod nerkach obleczonych w mokry materiał i choroba gotowa. Szczytem była zagraniczna turystka, którą widzieliśmy na Miyajimie – waga tak na oko 150 kg, na pupie miała spodenki jeansowe do kolan, ale na górze – czarny biustonosz i czarny top na cieniutkich ramiączkach, oblepiający jej kształty niczym druga skóra ZROLOWANY pod biustem ponad brzuchem, tak, że cały brzuch i plecy miała gołe… Pomijam walory estetyczne dla otoczenia >0<, niektórzy mają takie rzeczy w nosie, ale odsłoniła tak dużo ciała dla prażącego słońca, że aż mi jej było żal jak pomyślałam, co będzie wieczorem po tym całym niezamierzonym opalaniu się!…

Najlepsze są przewiewne luźne ubrania w stylu oversize z tkanin naturalnych (w takim stylu ubierają się Japonki, o ich sposobie ubierania się można by napisać osobny wpis, bo różni się on od europejskiego/amerykańskiego w pewnych szczegółach ^^), bo nie kleją się do ciała, wachlują, maskują nasze kompletnie mokre plecy, a np.: len wchłania wilgoć ale też szybko ją oddaje, więc szybko wysycha. No i niestety – dla posiadaczek obfitszych ud niż szczuplutkie – nieodzowne są bieliźniane gacie nad kolano z chłodzącego materiału pod sukienki i spódnice, bo mało co jest tak nieprzyjemne jak obtarte wewnętrzne części ud a przy upale to się zdarza, niestety znam to osobiście…

Tak więc, jeśli zapytacie, czy jechać do Tokio w sierpniu, odpowiem, że lepiej wybrać inne miesiące. *^o^*

A ja zgłaszam votum separatum! Było super pomimo wściekłego upału. A dodajmy, że w odróżnieniu od mojej małżonki ja raczej zimnolubny jestem. Ale wakacje bez upału to jak tonkotsu ramen bez mięsa… Upał męczy, to fakt, ale skoro ja przetrwałem (z konkretną przecież tuszą i preferencją zimnych klimatów) i jeszcze się cieszę to moim zdaniem oznacza, że trzeba po prostu się przygotować i afirmować.

My już planujemy kolejny wyjazd w przyszłym roku, tym razem chcemy przyjechać do Japonii wczesnym latem, i już teraz zapraszamy Czytelników do towarzyszenia nam w tej wyprawie! ???? Dziękujemy tym z Was, którzy byli z nami w Japonii w tym roku i prowadzili z nami dialog w komentarzach, uwagi i pytania zawsze są mile widziane i zawsze staramy się na wszystkie odpowiadać na miarę naszej wiedzy. A tych z Was, którzy mają ochotę śledzić nasze życie poza Japonią zapraszam na mojego bloga www.friendsheep.com, jest tam gotowanie, szycie, dzierganie, malowanie, koty i wiele więcej. *^V^*